'सिंदबाद' काळू (कुत्रा) आणि पिल्लू (माकड)
काळू नेहमीच पिल्लूला पाठीवर घेऊन फिरत असे. काळू ‘old man in the sea’ या कथेतील सिंदबादप्रमाणे त्याला घेऊन फिरत असे. त्याने पिल्लूला कधीच एकटे सोडले नाही. ते जंगलातही एकत्र फिरत असत. कुठल्याही झाडावर काहीही खाण्यासारखे दिसले कि पिल्लू टुण्णकन उडी मारून झाडावर चढत असे. तो खाली येईपर्यंत काळू थांबत असे.

एकदा ते रात्री ११ पर्यंत घरी आले नाहीत. तेव्हा डॉ. प्रकाश आमटे आणि श्री. विलास मनोहर (लोक बिरादरी प्रकल्पातील ज्येष्ठ कार्यकर्ते) त्यांना शोधण्यासाठी जंगलात निघाले. त्यांना काळूच्या भुंकण्याचा आवाज आला. तो जणू काही मदतीसाठी हाकच मारत होता. तो एका झाडाखाली सारखा वर बघत उभा होता. पिल्लू त्या झाडावर काही फळे खाण्यासाठी चढला आणि कदाचित अंधार पडल्यावर घाबरला. काळूला त्याच्या प्रिय मित्राला एकटं सोडायचं नव्हतं. म्हणून तो तिथेच उभा राहिला.

चिंटू (कुत्रा)
चिंटू एक रानटी कुत्रा होता. हे सहसा निशाचर असतात. पण मुलं त्याच्याबरोबर दिवसा खेळत असत. त्यामुळे तो रात्री झोपत असे. पिल्लू असताना त्याला रोज दूध दिले जाई. काही कारणाने जर दूध द्यायला उशीर झाला, तर तो त्याची दुधाची रिकामी बाटली तोंडात घेऊन फिरत असे. मोठा झाल्यावर तो जंगलात परत गेला. पण रोज संध्याकाळी साधारण सहा वाजता तो “दूध-रोटी” खाण्यासाठी घरी यायचा. खेळून झाल्यावर रात्री साधारण ९ वाजता तो जंगलात परत जायचा. पाहुणे त्याची ही भेट बघण्यासाठी खास थांबत असत आणि आश्चर्य व्यक्त करत.

सुभाष (बिबट्या) आणि मुंगूस
मुंगूस सुभाषच्या बाजूलाच झोपत असे. सुभाषच्या डोक्यावर, पाठीवर बसून किंवा त्याला चावून तो त्याला सतावित असे. सुभाषला कधी राग आला की तो पुढच्या पायांनी त्याला दाबायचा. मुंगूस ओरडायचा आणि सुभाषने सोडलं की पळून जायचा. काही वेळाने सुभाष उठून त्याच्या जवळ जायचा. त्याने मुंगूसला चाटायला सुरुवात केली की तो सर्व विसरून जात असे आणि सुभाषबरोबर पुन्हा खेळणे सुरु करे.

दुर्दैवाने सुभाष जास्त दिवस जगला नाही. आपल्या प्रिय मित्राला शोधण्यासाठी, मुंगूस बऱ्याच वेळा त्याच्या पिंजऱ्यात येऊन वास घेत असे. एकदा चुकून तो दुसऱ्या बिबट्याच्या पिंजऱ्यात गेला आणि जीव गमावून बसला.

सिंह आणि कुत्रा
५ महिन्यांचा सिंहाचा छावा आणि Great Hound व Doberman कुत्र्यांचे संकरीत पिल्लू फार चांगले दोस्त बनले. डॉ. प्रकाश आमटे या पिल्लामार्फतच छाव्याशी मैत्री करू शकले. छावा पिल्लामागोमाग सगळीकडे फिरत असे. ते बागेत तासनतास खेळत असत. पिल्लाला साखळीने बांधून ठेवले जाई पण छावा मात्र सगळीकडे मुक्तपणे फिरत असे. त्याने कधीही पळून जाण्याचा प्रयत्न केला नाही. त्या दोघांची दोस्ती इतकी गहिरी होती की कधी जर छावा दिसला नाही तर डॉ. प्रकाश पिल्लाचे कान खेचत असत आणि तो ओरडल्यावर छावा ताबडतोब हजर होई. पिल्लूदेखील फार चलाख होते. नंतर डॉ. प्रकाशनी त्याच्या कानाला नुसता हात जरी लावला तरी ते ओरडत असे.

सुरुवातीला जेव्हा हेमलकशाला येणारा पक्का रस्ता नव्हता तेव्हा या दुर्गम भागात जणू एक विश्व च सामावलं होतं. कालांतराने जेव्हा रस्ते झाले, दळणवळण वाढले तेव्हा इथली स्थिराचित्तता हळूहळू कमी झाली. आजही या वन्यजीवांच्या अनाथालयात ६० पेक्षा जास्त प्राणी प्रेमाने वाढवले, सांभाळले जात आहेत. फक्त बदललेल्या कायद्यामुळे आज त्यांना बंदिस्त ठेवावे लागत आहे; पण तरीही डॉक्टरांचे त्यांच्यावर व त्या मुक्या प्राण्यांचे डॉक्टरांवर असलेले प्रेम तसूभरही कमी झालेले नाही.